Static/Ecstatic
or Sibyl’s Rock
Static/Ecstatic is a manifesto of sexuality in which everything is composed by the haphazard movement of desire and creation. The hand of the artist instinctively draws the rock, the solid construction that defies the boundaries of gender, genre, narrative and time. An accumulation of repetitive cell-like solid elements that multiply, grow, expand, populate, overpopulate, penetrate and infiltrate. One gently wades and peers through the alien, familiar forms, causing them to oscillate, sway, and rumble.
Inglessi’s rock formations merge the opposites by being at once light and dark, open and inaccessible, solid and vulnerable. They are as vulnerable as the skin as their folds reveal the proximity between bodies. The artist penetrates the surface to expose the interior of the body, of physical relations and pleasure, giving the impression that the rocks are made of skin.
Perforated and armored at the same time, these eccentric rocks carry an ambiguous and sibylline message for the people of the 21st century. The words of invisible lustful verses referring to forgotten sexual practices are echoed. In her free and forthright approach to sex, Marion proposes an antidote to the contemporary inhibitions and repression that erupt in shocking social and personal frustrations. The artist poetically sets up an abstract, psycho-sociological experiment that invites us to overcome, essentially through fulfilment, the social diseases and neurotic disorders caused by neo-conservatism.
The rock as a symbol inevitably refers to the dialectic of stasis and movement. However, the synthesis or catharsis occurs only from the detachment from everyday consciousness, namely, from the “ecstasy” in which the artist wanders, in the ambiguous game that she invents as another Sibyl.
In a way, Inglessi introduces a “new” visual language, experimenting with the static medium of painting. Notes, drawings, animation organize her thinking, as she finds spatial configurations, atmospheres, noncolor combinations or the vocabulary of the world she explores. The exploration of movement is inherent in the materials she uses. The relationship between fluidity and form, plasticity and drawing, becomes the main artistic concern. The installation evokes an interdisciplinary approach to questions related to the interface between drawing, sculpture, and animation, presenting this interface as inseparable from the complex relationship between the spatial and temporal arts. Defying strict structure limitations, Inglessi’s oeuvre is revealed in detail and seems to allow for many interpretations, while focusing on bodily activity as an experience, but principally as a representation.
Sibyl’s Rock, in its ambiguity, deals with manifestations of contemporary sexuality through a prism and with a humor that resists hegemony. Plasticity becomes a (feminist) machine of desire; drawing, a device that mediates between physicality, imagination, and pleasure. The “backdrop” is this mediated exchange itself, the existence of a gendered body. The reproductive organs, like partners and genders, shape each other. Sex is innate. Sex is not an act, it is an attitude, it is art.
Curation and text: Dr. Sozita Goudouna
The exhibition Static/Ecstatic took place at ekfrasi-yianna grammatopoulou gallery from December 9, 2021 to January 15, 2022
Lighting Design: Eleftheria Deco
Photo credits: Yiannis Soulis
Static/Ecstatic
ή
Η Πέτρα της Σίβυλλας
Η Μάριον Ιγγλέση παρουσιάζει ένα σεξουαλικό τοπίο/σύμπαν στο οποίο τα πάντα διαστρέφονται από την τυχαία κίνηση της επιθυμίας και της τέχνης. Το εικαστικό χέρι αδιάσπαστα και ενστικτωδώς σχεδιάζει την πέτρα, το στερεό κατασκεύασμα που αψηφά τα όρια του φύλου, του είδους, της αφήγησης και του χρόνου. Οι πέτρες συσσωρεύονται, οι δομές τους επαναλαμβάνονται, πολλαπλασιάζονται, μεγαλώνουν, επεκτείνονται, εποικίζονται και διεισδύουν.
Οι πέτρες της Ιγγλέση είναι μορφές που γεφυρώνουν τα αντίθετα, είναι φωτεινές και σκοτεινές, ανοιχτές και κλειστές, σκληρές και ευάλωτες. Είναι τόσο ευάλωτες όσο το δέρμα, καθώς οι πτυχές τους αποκαλύπτουν την αφή και την εγγύτητα μεταξύ των σωμάτων. Η εικαστικός διεισδύει στη σωματική επιφάνεια για να εκθέσει το εσωτερικό του σώματος, των σωματικών σχέσεων και της απόλαυσης δίνοντας την εντύπωση ότι οι πέτρες είναι φτιαγμένες από δέρμα. Ταυτόχρονα διάτρητες αλλά και θωρακισμένες, αυτές οι εκκεντρικές πέτρες εμπεριέχουν ένα αμφίσημο και Σιβυλλικό μήνυμα για τους ανθρώπους του 21ου αιώνα. Απηχούν τα λόγια αόρατων λάγνων στίχων που αναφέρονται σε ξεχασμένες αρχετυπικές σεξουαλικές πρακτικές. Στην ελεύθερη και ειλικρινή προσέγγισή της στο σεξ, η Μάριον προτείνει ένα αντίδοτο για τις σύγχρονες αναστολές που ξεσπούν σε κοινωνικές και προσωπικές παθογένειες. Με ποιητικό τρόπο η εικαστικός στήνει ένα αφαιρετικό, ψυχο-κοινωνιολογικό πείραμα που μας καλεί να ξεπεράσουμε, μέσω της επιθυμίας και της δράσης, τα κοινωνικά νοσήματα και τις ψυχονευρωτικές διαταραχές που προκαλεί ο νεο-συντηρητισμός.
Η πέτρα ως σύμβολο παραπέμπει αναπόφευκτα στη διαλεκτική της στάσης και της κίνησης. Ωστόσο, η σύνθεση ή η κάθαρση προκύπτει μόνο από την αίσθηση ή το συναίσθημα της απόσπασης από την καθημερινή συνείδηση, δηλαδή, από την έκσταση που περιεργάζεται η εικαστικός στο αμφίσημο παιχνίδι που καταστρώνει ως μια άλλη Σίβυλλα.
Η Ιγγλέση εισάγει, κατά κάποιο τρόπο, μια «νέα» εικαστική γλώσσα, πειραματιζόμενη με τη στατικότητα του μέσου της ζωγραφικής. Ιδιότυπες σημειώσεις, σχέδια, κινούμενα σχέδια οργανώνουν τη σκέψη της, καθώς βρίσκει χωρικές διαμορφώσεις, την ατμόσφαιρα, το συνδυασμό χρωμάτων ή το λεξιλόγιο του κόσμου που εξερευνά. Η διερεύνηση της κίνησης που ενυπάρχει στα υλικά που χρησιμοποιεί, η χρήση εύπλαστων ποιοτήτων και η σχέση ρευστότητας και φόρμας, πλαστικότητας και σχεδίου είναι το κύριο καλλιτεχνικό μέλημα. Η εγκατάσταση θέτει μια διεπιστημονική προσέγγιση στα ερωτήματα που σχετίζονται με τη διεπαφή μεταξύ του σχεδίου, της πλαστικότητας καθώς και της κινούμενης εικόνας, παρουσιάζοντας αυτή τη διεπαφή ως άρρηκτη από την περίπλοκη σχέση μεταξύ των χωρικών και των χρονικών τεχνών. Αψηφώντας τους περιορισμούς των αυστηρών δομών το «Static/Ecstatic» αποκαλύπτεται διευρυμένο και φαίνεται να επιτρέπει πολλές ερμηνείες, ενώ εστιάζει στη δράση του σώματος ως εμπειρίας, αλλά κυρίως ως αναπαράστασης.
«Η Πέτρα της Σίβυλλας», με την αμφισημία της, διαπραγματεύεται εκφάνσεις της σύγχρονης σεξουαλικότητας μέσα από ένα πρίσμα και με χιούμορ που αντιστέκεται στις συμβολικές αρχές της καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων. Η πλαστικότητα στο έργο της Ιγγλέση γίνεται μια (φεμινιστική) μηχανή επιθυμίας. Το σχέδιο μια προσθετική συσκευή που μεσολαβεί στα ίχνη της σωματικότητας, της φαντασίας και της απόλαυσης. Το «σκηνικό» είναι η ίδια η διαμεσολαβημένη ανταλλαγή, η επικοινωνία και η ύπαρξη του έμφυλου σώματος. Τα αναπαραγωγικά όργανα όπως οι σύντροφοι και τα φύλα διαμορφώνουν το ένα το άλλο. Το σεξ είναι έμφυτο. Το σεξ δεν είναι πράξη, είναι διάθεση, είναι τέχνη.
Επιμέλεια – Κείμενο : Δρ. Σωζήτα Γκουντούνα
Η έκθεση πραγματοποιήθηκε στην γκαλερί εκφραση—γιαννα-γραμματοπουλου
μεταξύ 9 Δεκεμβρίου 2021 και 15 Ιανουαρίου 2022.
Φωτισμοί: Ελευθερία Ντεκώ
Φωτογραφίες: Γιάννης Σούλης